Przekornie nazywana basztą prochową. Po II wojnie światowej wskutek niepoprawnego tłumaczenia jej nazwy z języka niemieckiego została nazwana błędnie Basztą Prochową. Jest to jedyny obiekt, który pozostał po średniowiecznym systemie obronnym, który przetrwał do dnia dzisiejszego w całości. Prawdziwą Basztę Prochową zniszczyła eksplozja prochu zapalonego uderzeniem pioruna 3 maja 1657 roku. Baszta ma cztery kondygnacje, a jej ściany frontowe posiadają liczne zdobienia. Elewacja jest zdobiona pięcioma pionowymi lizenami, w których znajdują się nisze okienne. Część parterowa posiada po prawej stronie portal wejściowy, z zamurowaną częścią ostrołukową, a także jest zaopatrzona w neogotyckie okno ze zdeformowanym zakończeniem gotyckim. Murowana część dachu od wschodu i zachodu posiada podobne, rytmiczne zdobienia, jak elewacja frontowa, jednak widoczne są pewne zakłócenia, wynikające ze zniszczeń i przebudowy. Baszta graniczyła z fosą i była włączona w mur miejski. Od strony południowej elewacja posiada identyczne lizeny, jednak są one pozbawione okien. Zaopatrzono je jedynie w wąskie otwory strzelnicze.
Dawniej w baszcie mieściła się siedziba oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, obecnie w rękach prywatnego inwestora.
